วิกฤตศรัทธา

[sak2509]

วิกฤตศรัทธาของศาสนา ไม่ได้แก้กันที่พฤติกรรมของพระ
แต่แก้กันที่ความเข้าใจของฆราวาส!

ไม่มีใครเริ่มชีวิตด้วยการเป็นพระ
ชีวิตมีแต่เริ่มด้วยการเป็นฆราวาสกันทั้งนั้น
พระเป็นอย่างไร ก็จากการที่เคยเป็นฆราวาสแบบไหน
มีความรู้ความเข้าใจธรรมะอย่างไรจึงเข้ามาบวช
และเมื่อเป็นพระแล้ว จะอยู่บนเส้นทางของอัตตาหรืออนัตตา
ก็ขึ้นอยู่กับการที่ฆราวาสเลี้ยงดูส่งเสริม
ให้พวกท่านเป็นพระหรือเป็นพาล

พุทธศาสนาจะรุ่งเรืองในยุคที่
ฆราวาสส่วนใหญ่สนใจและรู้จักธรรมะ
ฆราวาสส่วนใหญ่ไม่มองว่าธรรมะฝากไว้ที่วัด
ฆราวาสส่วนใหญ่มองว่าที่แท้ธรรมะต้องมีอยู่ในบ้านตัวเอง

นั่นหมายความว่า
พุทศาสนาต้องเปลี่ยนจากยุคบอกต่อว่า ‘พระวัดไหนดี’
มาเป็นช่วยๆกันตอบว่า ‘ธรรมะข้อไหนดี’ ที่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ผล
หรือหากจะไปวัด ก็ช่วยๆกันอธิบายว่า ‘ถวายอะไรดี’
ที่จะไม่เปลี่ยน ‘คนอยากบวช’ ให้กลายเป็น ‘พระอยากสึก’

เมื่อใดธรรมะไม่ใช่แค่ของสูงขึ้นหิ้ง
ไม่ใช่แค่ความรู้เอาไว้ข่มขี่กัน
ไม่ใช่หัวโขนเอาไว้หลอกตากัน
แต่เอาไว้แก้ทุกข์และเพิ่มสุขในชีวิตประจำวันให้กันและกัน
เมื่อนั้นธรรมะจะเผยความเป็นอมตะ
มีศรัทธาอันมั่นคงของผู้คนเป็นที่ตั้ง
ไม่ต้องโดนเย้ยหยันกันในภายหลังว่า
ศรัทธาทางธรรมก็แค่แสงเทียนอายุสั้นที่ดับง่าย
เพียงด้วยการเป่าของมารศาสนาตนใดตนหนึ่ง หรือหลายๆตน

[boynarak]

พูดยากครับ ทั้งคนที่ถวายของให้พระและพระ(ที่ไม่รู้จักพอเพียง) ถ้าพระไม่พูดว่าอยากได้อะไร ญาติโยมก็คงไม่ถวาย และญาติโยมก็คิดแต่จะให้พระผู้ใหญ่สบาย ก็จะหาของที่อำนวยประโยชน์ไปถวาย อีกหน่อยก็คงจะต้องหา ฮ.ถวายให้เจ้าอาวาสไว้ใช้เวลามีกิจนิมนต์ เฮ้อ... ไม่ใช่ว่าจะอคิตกับศาสนา แต่เราควรจะรู้จักซื้อของถวาย เจริญพรโยม

[boynarak]

ผมขอถามหน่อยว่า ถ้าญาติโยมใส่ซองไม่ถึง 200 บาท แล้วพระพูดว่า ขาดทุน น่าเกียจไหม แล้วพูดให้ญาติโยมได้ยินด้วย นี่แหละผู้ร้ายในคราบผ้าเหลือง ช่วงนั้นผมก็บวชอยู่ แม้แต่คนที่หาเงินมาสร้างโบสถ์ยังพูดว่า ไม่น่าสร้างโบสถ์เลย คือหมดศรัทธาต่อวัดนี้เลย กิจนิมนต์ยังแยงกันไปเลย เล่นพรรคเล่นพวก จะว่าผมบาปก็ยอม แต่เป็นเรื่องที่ผมประสบมาเอง ผมบวชมา 3 ปี รู้หมดในวัด พระโดนคดี
ยาเสพติด ยังกลับไปเปลื่ยนเป็นนุ่งกางเกงไปศาลเลย