ThaiEMB.com สังคมแห่งมิตรภาพ และการแบ่งปัน

ผมไป กทม (ไปทำธุระและเที่ยว) พักห้องเพื่อนเลยได้มีโอกาสปรึกษาเพื่อน ว่าทำอย่างไร ให้คนงานรักเรา (เค้าเป็นพนก บริษัท)
เพราะคนงาน ไม่รักผมเท่าไหร่ ไม่เชื่อถือผมเท่าไหร่ เหตุเพราะ อายุอาจพอๆกัน หรือ เป็นเจ้านายใหม่

เพื่อนก็บอกว่า ให้ยิ้ม อารมณ์โกรธ อย่านำไปคุยกับคนงาน
สำคัญคือต้องยิ้ม ต้องมีอารมณ์ขัน เค้าทำงานได้ดี ต้องชม
เพราะฉันเคยเจอมาก่อน หัวหน้า 2 ประเภท คนนึง จิกสั่ง ฉันแอนตี้มาก
อีกคนยิ้มแย้มใจดี บอกฉันอะไรฉันก็อยากทำ

พอดีได้มีโอกาสไปร้านหนังสือ เกี่ยวกับการทำอย่างไร
ให้พนักงานทำงานให้เราแบบถวายชีวิต

ผมตื่นแต่เช้ามืด ไปตลาด จตุจักร วันศุกร์ (เฉพาะวันนี้จะขายถูก ขายแบบส่ง)
ซื้อเสื้อผ้าให้พนักงานคนละตัว

พอกลับบ้าน (สกลนคร) ผมก็เอาเสื้อมาแจกจ่ายเค้า เค้าก็เลือกๆกัน บาางคนก็กล่าวคำขอบคุณ บางคนก็ยิ้มให้ผมแบบปราบปลื้ม
แต่ผมสัมผัสได้ ว่าเค้าชอบ เค้ามีความสุข

อีกทั้งขนมที่รถทัวร์ จอดพักกินอาหาร ที่โคราช
ผมก็แวะลงไปซื้อ ก็เอาไปแจกเค้า

4 วันติดแล้วที่ผมแจกขนมเค้า

บางคน กดสะดึง ทำงานเจ็บมือ เพราะใช้มือกดทั้งวัน (ทำงานได้ไม่นาน)
ผม""" ปวดมือไหม ?
พนง"""ยื่นมือให้ดู แดงจ้ำๆ
ผม""" เดี๋ยวซื้อยามาให้นะ
พนง"""(ยิ้ม)พยักหน้า
ผม"""ซื้อยามาแกะกล่องเปิดฝา แล้ว แตะยาใส่มือเค้า แล้วก็นวดให้
พนง"""ขอบคุณนะคะ

หลังจากนั้น พูดอะไรก็ฟัง ทำอะไรก็เร็ว ตั้งใจทำมากขึ้น พยายามเข้าใจผม
(ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมไม่ได้คุยกับเขาเลย มารู้ทีหลังว่าเขาพูดไทยได้ (เป็นคนเวียดนาม)

อีก 2 คน ทำงานกะดึก ก็เช่นกัน
เขาทำงานดูมีความสุข กับงานมากขึ้น
ปกติจะมาทำงาน สั่งอะไรก็ ตอบครับๆ(บางครั้งก็นิ่งเฉยทำให้ผมคิดไปไกลว่าอารมณ์เสียจากที่บ้านมาหรือ?) อยู่นะครับ แต่หน้าทุกวันจะมุ่ยๆ บึ้งๆ
ทุกวันนี้ บางครั้งผมเดินผ่านห้องปัก มองผ่านกระจก เค้าหันมาให้ผมแล้วยิ้มๆบ้าง
(ปกติ เค้าจะหยุดบ่อยมาก คนงานคนไทย เดือนหนึ่งหยุด 10-15 วันได้ แต่ 1 สัปดาห์ แล้วเค้ายังไม่หยุดเลยครับ)

กลับมาจาก กทม ผมเหมือนเปลี่ยนไปครับ ทั้งๆที่หนังสือที่ซื้อมา 2 เ่ล่มยังไม่ได้แตะมันเลย แค่อ่านผ่านๆก่อนจะซื้อเท่านั้น
เพียงแค่ผม หาเรื่องคุยกับเค้าพูดแล้วหัวเราะๆขำๆ ถึงแม้เค้าจะฟังไม่รู้เรื่องว่าผมพูดอะไรอยู่(เพราะเสียงเครื่องมันวิ่งทำให้อาจไม่ได้ยิน) ทำตัวอ่อนหวาน พูดจาเพราะๆ และยิ้มให้เค้า แจกเสื้อ แจกขนม เค้าก็ผิดต่างไปจากคนละคน

สักวันผมจะเป็นผู้นำที่ดีให้ได้ ผมเชื่ออย่างนั้น

*******************************************
1-3 วันผ่านมา พัฒนาการ เค้าเริ่มดีขึ้น ครับ

(กะดึก/คนไทย)
ผม"""ผมบอกให้เค้าเปลี่ยนงานปักงานเล็ก 2000 เข็มก่อน เพื่อเวลาปัก งาน 4000 เข็ม จะได้มีเวลาตัด แผ่นวีราเน่ ด้านหลังได้
พนง"""พี่ต้อมครับ จริงๆแล้ว เราเปลี่ยนกระดาษ ใหม่ ก็ได้ครับ ปักตอนแรกมันจะเป็นรู เราก็ตัดวีราเน่ตามขนาดเลยครับ มันจะได้ไม่ต้องตัดวีราเน่ครับ
ผม"""ครับ งั้นเอาตามบอย แนะนำเลยแล้วกันนะครับ (หนังสือบอกให้ถามความเห็นและให้ความเชื่อใจ)
(ถ้าเป็นเมื่อก่อน เค้าจะไม่ออกความคิดเห็นและทำงานชุ่ย)

(กะเช้า/คนเวียดนาม)
ปกติเค้าทำงานช้ามาก (เป็นพนงใหม่)จะทำเท่าที่ทำ และช้า ยืนอยู่ในพื้นที่ ห่างจากผม และเอาแต่กดโทรศัพท์ แต่หลังจากผมแจกเสื้อให้เค้า และ เอายามานวดมือให้เค้า เค้าก็เปลี่ยนไปจริงๆ
ผมหยิบสะดึงที่เค้ากดเสร็จแล้ว หาตำแหน่งที่วาง ที่มันสะดวก กวาดสายตา หาว่าจะวางตรงไหนดี

พนง"""ไปหยิบกล่องมาวางให้ (โดยที่ยังไม่ได้พูดสักคำ เพียงแค่กวาดสายตาแปปเดียวเท่านั้น)
ผม"""(ยิ้มให้)

เมื่อวาน มี พนง เวียดนาม มาสมัครงาน ทำงานสกรีน พ่อผมก็ให้ มาช่วยงาน ที่ห้องปัก เพราะ คนงานสกรีน ทำกันครบหน้าที่แล้ว
ผมก็บอก พนักงานหญิง เวียดนาม(แต่พูดไทยเป็น) ให้สอนเค้า บอกให้ทำนี่ๆๆ

พนง"""(ยิ้ม)จะให้เค้าทำอะไรก็บอกเลยค่ะ (ประมาณว่า พนง เค้าพูดไทยได้ค่ะ)
ผม"""(พยักหน้าแล้วยิ้มให้)
(แสดงให้เห็นว่า เค้ากล้าเข้าหาเรา เค้ากล้าที่จะแนะนำเรา)

และเมื่อสักครู่ 14:00 น. ไฟตก -*-
เค้าก็เปิดประตูมาถาม ผมว่าเป็นอะไรเหรอคะพี่ (ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงจะนิ่งเฉยแล้วครับ)

และวันนี้ ผมสอนงานเค้าใช้เวลาไม่นาน ก็ทำงานกันเป็นระบบเลยครับ

ตอนนี้เค้าตั้งใจฟังผมมากขึ้น  และเหมือนรู้สึกดีทุกครั้งที่ผมเข้าไปตรวจงานที่ห้องปัก
เป็นเรื่องจริง ที่ผมตรวจงาน จะเจอข้อผิดพลาดทุกครั้ง เช่น วางวีราเน่ไม่ตรง ตัดไหม ตัดวีราเน่ไม่เรียบร้อย
แต่พอแนะนำเค้า เค้าก็พร้อมที่จะปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้น



ลืมบอกไปครับ เมื่อก่อน เค้าจะทำงาน ตาม เครื่องที่วิ่ง ซึ่งกดสะดึง เสร็จก่อนเครื่องจะวิ่งเสร็จ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก็จะยืนรอเฉยๆ
แต่เดี๋ยวนี้ ถ้ากดสะดึงเสร็จก่อน เค้าก็จะไปเร่งสปีดที่เครื่อง ทำให้ผมปราบปลื้มมากครับผม

และ พนก สกรีนเสื้อ ก็เริ่มเข้าหาผมครับ เดินผ่านก็ยิ้มให้ผม บ่อยๆ

(http://upic.me/i/48/bt2kr.jpg) (http://upic.me/show/45660614)

ส่วนมากที่ผมเจอ จะมีคนหนึ่งคอยยิ้วแย้มแจ่มใส ดูแลลูกน้อง แต่อีกคนจะบึ้งตึง สั่งงานเกรี้ยวกราด  สองคนนั้นจะมีอำนาจพอกันเพราะเป็นสามีภรรยานั่นเอง คิดว่าเขารู้กันนะครับ คนหนึ่งทำเพื่อให้ลูกน้องรัก อีกคนก็ให้ลูกน้องไม่แตกแถวอยู่ในกฏเกณฑ์ของที่ทำงาน

"อย่าพูดเมื่อโกรธ และอย่าโกรธเมื่อพูด" ;)

บริหารงานแล้วอย่าลืม บริหารคนด้วยครับ  การจะได้ใจพนักงาน เราต้องบริหารคนด้วย :-*

ขอบคุณทุกท่านนะครับ ถ้ามีประสบการณ์อะไร อาจจะรบกวนมาเล่าให้ฟังใหม่นะครับ  :laugh:

1.ประสบการณ์ สร้างคนครับ
2.เอาใจเขามาใส่ใจเราครับ,คิดว่าเขาคือเพื่อนร่วมงานเรา ต่างคนต่างมีหน้าที่ ที่แตกต่างกันครับ,
3.เวลาจะใช้เขาให้ทำอะไร พยายามติดปาก คำว่า "ช่วยผมหน่อย"
4.ผมยังคิดว่า ลูกน้องเป็นเจ้านายเราเลยครับ (ความคิดส่วนตัวครับ) เราก็จะให้เกรียติและดูแลเขาครับ, เขาเองก็จะให้เกรียติเราครับ ไม่ต้องกลัวเขาจะไม่เกรงใจเราครับ, กลับตรงกันข้ามเขายิ่งเกรงใจเราครับ
5.จะเป็นผู้บริหารได้ต้องเก่ง เรื่องคนครับ รู้จักเอาคนที่มีความรู้ ความสามารถมาช่วยงานเราได้ หรือสร้างคนให้ทำงานให้เราได้ และที่สำคัญทำอย่างไรจะให้คนทำงานกับเราให้นานๆ ถ้าทำได้ ถือว่า ยอดเยี่ยมครับ
6.ผมอยู่กับคน มาเกือบ 20 ปี ปัจจุบันนี้ ก็ยังปวดหัว เรื่องคน อยู่เลยครับ 555 (เฮ้ย.... ลืมไป เกิดมาก็อยู่กับคนเลยครับ)
 ขอให้ประสบความสำเร็จครับ